Было дайно... Як быццам,
Я на сяле з бацькамі.
Такое не забыцца,
А прыгадаць радкамі,
Прыгожымі радкамі
Лірычнае паэмы.
Папера пад рукамі
Хавае голас немы.
I мне маленства сьніцца
Далёкае, былое.
Бляшаная дайніца,
Цяпло ад сырадою.
Вось памятка сьвятая,
Яна ў маім багацьці:
...У хлеўчыку сьвітае.
Карову доіць маці.
Грукоча дно дайніцы.
Шуміць струмень малочны,
Як вецер на званіцы,
Як ручаёк праточны.
Плыве той шум у сенцы
I ў ложак мой сядае.
Прамень зары на сьценцы,
I сьценка ўся рудая,
Здаецца, залатая
Ад княжага убраньня.
У хату залятае
Вясёлы гоман раньня,
Змагаецца бясконца
З дакучным хатнім сумам.
Прачнулася і сонца,
Абуджанае шумам.
З-пад коўдры лёгкай хмары
Яно ўжо выглядае.
На счырванелым твары
Ляжыць смуга сівая.
А мітусьня жывая!
Лёт галубоў з падстрэшша,
I певень тут сьпявае,
I наш сабака брэша,
Авечак сустракае
Знарочыта сурова.
На выгане рыкае
Адсталая карова.
I журавель з вядзерцам
Рыпіць і цяжка стогне.
Я горача ўсім сэрцам
Прымаю згадку сёньня.
I сьніцца мне дайніца,
Цяпло ад сырадою,
I хочацца напіцца...
Ды ўсё цяпер чужое.
Цяпер ня ў роднай хаце,
Няма і тых удояў,
Няма руплівай маці...
Я толькі боль падвоіў.
|
|
